ტრავმები ბავშვებში.. რა შეცდომები არ უნდა დაუშვან მშობლებმა?

ცელქი და მოუსვენარი ბავშვები გამუდმებით იშავებენ რამეს – წაქცევა, მოტეხილობა, ამოვარდნილობა თუ დაჟეჟილობა ცელქი ბავშვების, მითუმეტეს, ბიჭების დედებს არ უკვირთ.

– ახალშობილებში, ფიზიოლოგიური მშობიარობის დროს ყველაზე ხშირია ლავიწის ძვლის მოტეხილობა. ეს ერთ კვირაში შეხორცდება. რაც შეეხება მოზრდილი ბავშვობის ასაკს, ყველაზე ხშირი მაინც იდაყვის სახსარში მოტეხილობაა. ზოგადად, ტრავმები გაცილებით ხშირია ზაფხულში, მაგალითად სიმაღლიდან ვარდნა. სამწუხაროდ, ჩვენმა ბავშვებმა არ იციან, როგორ დაეცენ. მაგალითად, სპორტში, სადაც მუდამ უხეში მოძრაობებია, წესით ტრავმები ბევრად მეტი უნდა იყოს, მაგრამ მათ იციან დაცემის ხრიკები. ეს ხრიკები და საერთოდ, ტრავმების თავიდან ასაცილებლად მომზადება საბავშვო ბაღიდანვე უნდა ასწავლონ, ეს უნდა იცოდნენ მასწავლებლებმა. პირველ რიგში ასწავლონ სიფრთხილე, ქუჩაზე სწორად გადასვლა.ბავშვს არა აქვს მთავარი მუხრუჭი – შიში. სიცელქის, ცნობისმოყვარეობის გამო ვერ აცნობიერებენ, რა საფრთხე ელით. შეიძლება სამუდამოდ გაჰყვეთ ტრავმის კვალი.

მაგალითად, ძალიან ხშირია სიმაღლიდან ჩამოვარდნისას ზედა კიდურების მოტეხილობა, რადგან დაცემისას გაშლილ ხელს ახვედრებს მიწის ზედაპირს. ამ დროს ჯობია, ხელი უფრო მოხრილი იყოს. ამის განსაზღვრა ძნელია, როცა ბავშვი ვარდება, ამიტომ, პირველ რიგში, მათ სიფრთხილე უნდა ჩავუნერგოთ და ყურადღება მივაქციოთ. მთელი ცხოვრება ბავშვებს ვემსახურები და ისეთი ტრავმები მინახავს, მთელი ცხოვრება რომ ვერ გამოსწორდება. ჩვენ, ექიმებიც ვწუხვართ და გვენანება.სიფრთხილე სჭირდებათ მშობლებსაც. უნდა იცოდნენ, როცა 2-3 წლის ბავშვი ხელჩაკიდებული მიჰყავთ, ამ დროს ბავშვი შეიძლება ძირს დასწვდეს რამეს, ხელი დაიჭიმება და სხივის თავის ამოვარდნილობა მოხდება. იგივე ხდება, როცა მშობელი სწრაფად მიდის და ექაჩება ბავშვს ხელზე. ბავშვი ტირილს იწყებს, უფროსი კი ვერ ხვდება, რა დაემართა პატარას. მოგვიანებით შენიშნავს, რომ ბავშვი ხელს ვერ ვერ ხმარობს და აკითხავს ექიმს. ასეთი რამ ემართებათ, მაგალითად, მხრებზე რომ შემოისვამენ ბავშვს, ის კი უკან გადაიზნიქება და უფროსზე ჩაჭიდებული ხელები იჭიმება. ან ხელებით აიტაცებენ ბავშვს და აქანავებენ .