შიკ ბებემ დედის დღესთან დაკავშირებით კონკურსი დაიწყო.
კონკურსის ფარგლებში, პოსტის კომენტარში უნდა მიწეროთ დედაზე რაიმე, ორიგინალური, გულწრფელი, საინტერესო. გამოაგზავნოთ ფოტო, თქვენი ან შვილ(ებ)თან ერთად. გამარჯვებულებისთვის საჩუქრად ბრიტანული მსოფლიო ბრენდი – დელფი კოსმეტიკის ვაუჩერები და კოსმეტიკა გახლავთ.
კონკურსი მოქმედებს ნებისმიერი ასაკის მონაწილეებისთვის. მთავარია გულით მიუძღვნათ..
ქეთო სიხარულიძის წერილი დედას:
მათემატიკაში არასდროს ვბრწყინავდი,ამიტომ თუ სკოლაში ახალ მასალას ვერ გავიგებდი (და რა თქმა უნდა მასწავლებელთან კითხვის დასხმა აუცილებლად მრცხვენოდა), გულში მაშინვე მომიღუტუნებდა იმედიანი ფიქრი: დედიკო ამიხსნის…
თუ წავიქცეოდი და შემთხვევით, რამეს გავხევდი, გავიფიქრებდი,- დედიკო ისე გააკეთებს, არ დაეტყობა ან დედიკო ახალს შემიკერავს, უფრო უკეთესს.
თუ ვინმე მაწყენინებდა ან გულს მატკენდა, ცრემლებმორეული ჩავილაპარაკებდი, ამაზე დედიკო გიპასუხებს.
დედიკო იყო ჯადოსნური სიტყვა ყველა გაჭირვებაზე, დარდზე, თანადგომაზე, საპასუხო რეაქციაზე, სიყვარულზე, უსიამოვნებაზე განტოლების ამოხსნაზე, ხაზვის დავალების შესრულებაზე… მიუხედავად იმისა, რომ ყოველთვის დამოუკიდებლად მზრდიდა, ვიცოდი, სადმე შუქი თუ ჩაქრებოდა, დედიკო გამოჩნდებოდა და მისი შუქი ყველაფერს მზესავით გაანათებდა
რა ჯადოსნურია რომ ერთ მიწიერ ადამიანს ერთდროულად ამდენი სასწაულის ჩადენა თავისთავად შეუძლია, ამდენჯერ შეუძლია შენ გვერდით იყოს, ამდენჯერ განუგეშოს, დაგატკბოს, დაგათბოს და თან ჩუმად, უთქმელად, დაუყვედრებლად, გაუხსენებლად, უანგაროდ.
შეუძლია, შუაღამემდე იჯდეს და ლამაზი თეთრეული შეგიკეროს, თბილი წინდები მოგიქსოვოს, გემრიელი წვნიანი გაგიკეთოს, შენთვის არაფერი დაეზაროს, რამე რომ გეტკინება-მოგეფეროს, თუ საწოლზე ტანსაცმლით ჩაგეძინება, გადაგაფაროს და ჩურჩულით გკითხოს,- ხო არ შეგცივდა, დღეში ათასჯერ დაგირეკოს, ყველაფერი აწონ-დაწონოს და მშვიდი ხმით გითხრას,- ასე ჯობია, დე…
რამდენი რამე დამაკლდებოდა, ბავშვობაში სკოლაში რომ არ მოეკითხა და თავიდანვე მარტოობისთვის გავეწირე, უსამართლობას რომ იგრძნობდა, ხმალამოღებულს არ დავეცავი, კონცერტებზე მეც რომ დანარჩენი ბავშვებივით სხვებისგან ნანათხოვარი კაბებით გამოვეყვანე da ყველაფერი თავისი ხელით არ შეეკერა,ცხოვრება ჩვეულებრივ დინებას გაჰყოლოდა, როგორც სხვებთან.
რას გავიხსენებდი? რა მომენატრებოდა? რა ამატირებდა?
ჩვეულებრივი ცხოვრება იქნებოდა, ამ ჯადოსნური სიტყვების გარეშე:- დედიკოს ეცოდინება, დედიკო ამიხსნის, დედიკო შემიკერავს, დედიკო მომეფერება, დედიკო დამიცავს…
მადლობა, დედა.
მადლობა, რომ შორიახლოს კი არ იდექი და მაკვირდებოდი, როგორ გავიკვლევდი გზას, ფეხდაფეხ მომყვებოდი, რომ ყველაფერი თავად მესწავლა, შევგუებოდი, მუხლებიც გადამეყვლიფა, ცრემლიც წამსკდომოდა, მაგრამ გულში ყოველთვის ნათურასავით ეციმციმა შენი არსებობის იმედს, რომ ჩემთან ხარ ან ყოველთვის მაშინვე გაჩნდები, როცა დამჭირდები…
უბრალოდ, ერთი სიცოცხლე მართლა ძალიან ცოტაა იმისთვის, რომ შენგან ბევრი კილომეტრით შორს გავატარო…
კომენტარები: