ფსიქოლოგების ნაწილი ფიქრობს, რომ როცა მოზრდილი ადამიანი უბრალო მიზეზის გამო ოჯახის წევრებს ეჩხუბება, ე.ი. მას სამსახურში საქმეები ცუდად მისდის, ხოლო როცა ასეთივე უბრალო მიზეზით თანამშრომლებთან ჩხუბობს – მაშინ ოჯახში აქვს პრობლემა. სავსებით შესაძლებელია, ასე იქცეოდნენ ბავშვებიც – როცა მოსწავლე სკოლაში თანატოლებს აგრესიულად ექცევა, მას შინ, ან იმ ეზოში, სადაც თამაშობს ხოლმე, შეიძლება, ვინმე ჩაგრავდეს, ბავშვი კი მის მიმართ მოზღვავებულ და შეკავებულ აგრესიას (რადგან მას ვერ მოერია) სკოლაში, თანაკლასელებთან ავლენდეს.
მასწავლებლებსა და მშობლებს ისღა დაგვრჩენია, ბავშვის ნდობის მოპოვებით, მეგობრული საუბრებით დავადგინოთ აგრესიის მიზეზი და მოზარდს პრობლემის გადაჭრაში დავეხმაროთ.
აგრესიულ ბავშვებთან ურთიერთობა დიდ მოთმინებასა და სიყვარულზე უნდა ავაგოთ. მათ უნდა იგრძნონ, რომ ჩვენი მხრიდან დასჯა, ყვირილი, ჩხუბი და ძალადობა კი არ დაუპირისპირდებათ, არამედ მეგობრობა, ურთიერთგაგება და სიყვარული დახვდებათ.
„მე ვიცი, რომ შენ (ვინმეს) რაიმეს ტკენას არ უპირებდი, რომ ძალიან გაბრაზდი (დაიბენი, სხვა რამეზე ფიქრობდი) და ისიც ვიცი, რომ ახლა გირჩევნია, რაც ჩაიდინე, ეს არ გაგეკეთებინა“ – მსგავსი ფრაზებით შეიძლება ვაგრძნობინოთ, რომ მისი საქციელის გაგება გვინდა, რომ გვიყვარს იგი და მის მხარეს ვართ.
ხშირად ბავშვს, განსაკუთრებით 10 წლამდე ასაკის პატარას, ზომიერი მოფერებაც ჩვენ მიმართ დიდი ნდობით განაწყობს (რაც ფამილარობაში არ უნდა აგვერიოს). რადგან აგრესიული ბავშვების საქციელი ხშირად იმის შედეგიცაა, რომ ოჯახში მათთვის არ სცალიათ, მათ მიმართ საკმარის სითბოს არ ან ვერ გამოხატავენ და ისინი თავს მიტოვებულად გრძნობენ (რომელიმე მშობელი საზღვარგარეთაა წასული, ან ახლადშეძენილი ძმის ან დის გამო ბავშვს დედის ყურადღება მოაკლდა, ან მშობელი ძალიან ავადაა და მისთ.).
ასეთ შემთხვევაში უფროსის მხრიდან მეგობრული ჟესტები (მაგ. მხარზე ხელის დადება), თბილი საუბრები და მიმართვები, ხანდახან (შედარებით პატარებთან) გულში ჩაკვრაც კი საოცარ შედეგს გამოიღებს. აგრესიულობა დაცხრება და ბავშვი თანდათან დაგიმეგობრდებათ.
კომენტარები: