9 აპრილი და ორსული 24 წლის გოგონას გმირობა…

9 აპ­რი­ლის ღა­მეს 20 ადა­მი­ა­ნი გარ­და­იც­ვა­ლა, უფრო სწო­რად – 21, რად­გან ერთ-ერთი და­ღუ­პუ­ლი ექ­ვსი თვის ფეხ­მძი­მე გახ­ლდათ. ელი­სო ჭი­პაშ­ვი­ლი 24 წლის იყო და რუ­სუ­ლი სპეც­რაზ­მის მიერ ჰა­ერ­ში გაშ­ვე­ბულ­მა მომ­წამ­ვლელ­მა აირ­მა გა­გუ­და… 9 აპ­რი­ლის ტრა­გე­დი­ას და ელი­სოს მისი ძმა, ვახ­ტანგ ჭი­პაშ­ვი­ლი ყვება: “ელისო ისე­თი ენერ­გი­უ­ლი იყო, დარ­წმუ­ნე­ბუ­ლი ვარ, ფეხ­მძი­მედ რომ არ ყო­ფი­ლი­ყო, იმ სა­ში­ნე­ლე­ბა­საც და­აღ­წევ­და თავს. მი­ტინ­გებ­ზე სი­ა­რულს ვერ და­ვუშ­ლი­დი, რად­გან გა­თხო­ვი­ლი იყო და თა­ვი­სი საქ­მის თვი­თონ იცო­და. თუმ­ცა ერთხელ, რუს­თა­ველ­ზე რომ შემ­ხვდა, ვუ­თხა­რი: აქ რა გინ­და? შინ წადი და თავს მი­ხე­დე-მეთ­ქი… თუმ­ცა, მა­შინ ისე­თი სი­ტუ­ა­ცია იყო, შინ რა გა­ა­ჩე­რებ­და?!
9 აპ­რი­ლის დი­ლას გა­ვი­გე. შინ და­მი­რე­კეს – მგო­ნი, მუ­ცე­ლი მო­ე­შა­ლა და რეს­პუბ­ლი­კურ სა­ა­ვად­მყო­ფო­ში წევ­სო. იქა­უ­რი თა­ნამ­შრო­მე­ლი ქა­ლე­ბის ლა­პა­რაკს მოვ­კა­რი ყური, ელი­სოს სა­ხე­ლი და გვა­რი ახ­სე­ნეს. მივ­ვარ­დი – რა მოხ­და-მეთ­ქი? წამ­ში შე­მო­მე­ფანტნენ. მა­შინ კი ვი­ეჭ­ვე, რა­ღაც უბე­დუ­რე­ბაა ჩვენს თავს-მეთ­ქი. ამა­სო­ბა­ში, ჩემი მე­გობ­რე­ბიც მოც­ვივ­დნენ. ამის შემ­დეგ ახა­ლი სა­ტან­ჯვე­ლი და­ი­წყო – გვამს ვერ ვპო­უ­ლობ­დით. რეს­პუბ­ლი­კუ­რის მორ­გში არ აღ­მოჩ­ნდა… გაგ­ვიშ­ვეს “არა­მი­ანცში”. იქამ­დე ძლივს მი­ვაღ­წი­ეთ: ქუ­ჩე­ბი, ხი­დე­ბი, უბ­ნე­ბი რუ­სე­ბის ტან­კე­ბით იყო სავ­სე და ყო­ველ ფე­ხის ნა­ბიჯ­ზე რუსი ჯა­რის­კა­ცე­ბი გვა­ჩე­რებ­დნენ “